Η συγκοινωνία στο χωριό μας (παρελθόν-παρόν)

Εργασία μας στα πλαίσια του προγράμματος Αγωγής Υγείας "Η ποιότητα ζωής των κατοίκων του Ελαιώνα" αποτέλεσε η συγκοινωνία στο χωριό μας στο παρελθόν και το παρόν. Η δυνατότητα πρόσβασης στις συγκοινωνίες σήμερα είναι σαφώς πιο εύκολη, αναφέρουν οι μαθήτριες Κωνσταντίνα Λαμπροπούλου (ΣΤ') και Μαρία Δημοπούλου (Ε'), ενώ θα επιθυμούσαν οι κάτοικοι την πιο συχνή διέλευση των λεωφορείων αστικού ΚΤΕΛ Αιγίου από και προς Ελαιώνα και να επανέλθουν κάποια δρομολόγια τα Σαββατοκύριακα. Τα δρομολόγια Αίγιο-Ελαιών τις καθημερινές είναι: 06.50 (τις ημέρες που λειτουργούν τα σχολεία), 07.50, 08.50, 10.20, 11.50, 12.50, 12.50, 14.05, 16.00, 18.00, 20.00, 21.10. Τα δρομολόγια Ελαιών- Αίγιο είναι: 7.15, 08.15, 09.15, 11.00, 12.25, 13.25 (μετά το Πάσχα διεκόπη), 14.35, 16.30, 18.30, 20.35, 21.40. Ταξί έχει έδρα στο Διακοπτό και ένας κάτοικος μπορεί να το καλέσει αν θέλει. Θα μπορούσε να υπάρχει και ένα ταξί με έδρα τον Ελαιώνα, ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των κατοίκων. Επίσης, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων του χωριού, θα ήταν καλό να λειτουργεί το τρένο γιατί μέσω αυτού, μέχρι και τα τελευταία χρόνια λειτουργίας του, μετακινούνταν πολύ φθηνότερα αρκετοί κάτοικοι σε Αθήνα- Πάτρα αλλά και ενδιάμεσους σταθμούς. Παρακάτω γίνεται μια ιστορική αναδρομή στις συγκοινωνίες, μέσα από τη συνέντευξη που πήρε η Δήμητρα Μεντζελοπούλου από τον παππού της, την οποία και παραθέτουμε αυτούσια όπως απομαγνητοφωνήθηκε.

Συνέντευξη με τον παππού μου, Παναγιώτη Αργυρόπουλο, που γεννήθηκε το 1939 και μεγάλωσε στον Ελαιώνα.
Ερώτηση: Παππού, όταν ήσουν μικρός πώς μπορούσε κάποιος από το χωριό μας να μετακινηθεί σε άλλο μακρινό ή κοντινό μέρος;
Απάντηση: Όταν ήμουν μικρός ,περίπου στην ηλικία σου, άλλοι ταξίδευαν με τα ζωντανά τους (γαϊδούρια, μουλάρια , άλογα), άλλοι με τρένα , άλλοι με μικρά φορτηγά και αργότερα με λεωφορείο.

Ερώτηση: Πώς, δηλαδή, γινόταν η μετακίνηση με τα ζώα;
Απάντηση :Όσοι είχαν δικά τους ζώα πήγαιναν με αυτά σε κοντινά χωριά ,Ροδιά , Διακοπτό , ή ακόμα και στο Αίγιο. Ακολουθούσαν τις γράνες ,τα μονοπάτια δηλαδή που πατούσαν τα ζώα και έφταναν στο προορισμό τους για τις δουλειές τους και τα ψώνια τους.
Κάποιες οικογένειες που είχαν οικονομική άνεση στα ζώα έδεναν το κάρο και μετέφεραν εμπορεύματα και ανθρώπους που έδιναν κάποιο χρηματικό ποσό για να πάνε στο Αίγιο.



Ερώτηση :Τι εννοείς παππού όταν λες ότι οι άνθρωποι του χωριού μας μετακινούνταν με τα φορτηγά; Πότε εμφανίστηκαν τα λεωφορεία;

Απάντηση: Τα δρομολόγια με το λεωφορείο διακόπηκαν την περίοδο της κατοχής και μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, στις αρχές περίπου της δεκαετίας του 50 τα κάρα αντικαταστάθηκαν με τα φορτηγά. Δύο-Τρεις οικογένειες που ήταν πλούσιες αγόρασαν μικρά φορτηγά και μετέφεραν τους κατοίκους και προϊόντα στο Αίγιο. Οι άνθρωποι πάντα πλήρωναν ένα ποσό για τη μεταφορά τους αργότερα ξανά εμφανίστηκε το λεωφορείο και το έλεγαν <<λαχανίδα>>.Το λεωφορείο περνούσε από το κεντρικό δρόμο του χωριού που τότε ήταν χωματόδρομος
(στρώθηκε με άσφαλτο την περίοδο της δικτατορίας), έκανε στάσεις,ανέβαινε ο κόσμος κόβοντας το εισιτήριο στον εισπράκτορα που καθόταν σε έναν ειδικά διαμορφωμένο μικρό χώρο, δηλαδή την ειδική του θέση και το χώρισμα από τον υπόλοιπο χώρο του λεωφορείου.



Ερώτηση: Πότε φτιάχτηκε η σιδηροδρομική γραμμή;

Και ονομάστηκε ΣΠΑΠ ,δηλαδή ο σιδηρόδρομος Πειραιώς ,Αθηνών- Πελοποννήσου μια από τις γραμμές του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου που άρχισε να κατασκευάζεται το 1882, όταν ήταν πρωθυπουργός ο Χαρίλαος Τρικούπης. Αυτή συνέδεε Πειραιά- Αθήνα- Κόρινθο- Πάτρα-Πύργο. Η γραμμή που περνά μπροστά από το χωριό μας και έφτανε έως την Πάτρα ολοκληρώθηκε στα τέλη του 1887. Σε κάθε χωριό όπως και στο δικό μας χτίστηκε ένας μικρός σταθμός. Εκεί έμενε ο σταθμάρχης με την οικογένεια του και τους κατοίκους του χωριού και τον γύρων χωριών βγάζοντας τα εισιτήρια για Αθήνα και Πάτρα, ενώ έπαιρνε και δέματα που ήθελε κάποιος να στείλει .Τα τρένα τότε ήταν εμπορικά και επιβατικά . Τα πρώτα χρόνια τα δρομολόγια δεν ήταν συχνά , αλλά από τη δεκαετία του 50 έγιναν πιο συχνά επειδή οι άνθρωποι ταξίδευαν περισσότερο και δημιουργήθηκε μια μικρή σε μήκος μπροστά από το σταθμό και παράλληλα στην κεντρική για να φορτώνουν εμπορεύματα σταφύλια και λεμόνια για εξαγωγή.

Την περίοδο της Κατοχής οι Γερμανοί έκαψαν το μικρό σταθμό σε αντίποινα, γιατί είχε έρθει στο χωριό με εντολή ένας αντάρτης για να ανατινάξει το μικρό γεφύρι απέναντι σχεδόν από το Δημοτικό Σχολείο ώστε να εμποδίσει τον ανεφοδιασμό του Γερμανικού στρατού στην Καλαμάτα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 50 και μέχρι τη δεκαετία του 70 από το χωριό μας περνούσε ένα μικρό τρένο, η μηχανή του οποίου έσερνε μόνο ένα βαγόνι από Διακοπτό-Πάτρα και Πάτρα- Διακοπτό .Όταν πλησίαζε το σταθμό του χωριού μας το σφύριγμά του ακουγόταν πολύ δυνατά και οι ντόπιοι έλεγαν :<< Έρχεται η Ριρίκα!>>.

Posted in: Αγωγή Υγείας